" حرف ها در باطن من می رویند؛ مثل سر زدن جوانۀ سبز در بطن دانه زیر سرمای زمستان، مثل بوی بهار!  "

.

.

.

این شبها را دوست دارم،همین شبهایی را که  ماه و ستاره در آسمانند و 

از شیروانی و شاخه برگ های درختان وگل و غنچه و 

گبرگهایِ شبنم ریز،...مِه چکه می کند.

همین شبهایی را که هوا بسیار مرطوب و

سرشار از عطر و بوی بهار نارنج و علف است.

همین شبهایی را که همچون عطر و بوی مولود سه روزه را می ماند...

---جمعه ی هفته ی پیش_عروسی دعوت بودیم.

به سلامتی و مبارکی،عروسیه دختر امیر خان،از سرزمین پدری بود.

والبته عروسی در تالاری حوالی شهرک برگزار می‌شد.زمان اش هم ۱۹ الی خاموشی ستاره ها بود... و من

رونما فرستادم و

عروسی نرفتم.

مامان و عروس بزرگه و مرد شریف و آقای برادر زاده رفته بودند و

گفتند عروسیه قشنگی بود و

خوش گذشت.

الحمدالله.

گفتند امیر خان اشک اش دم مشک اش بود...گفتم .خوب.اکثر باباها همینند.ولی مامان؟امیر خان دختر نداشت که؟مامان گفت:"بسم الله الرحمن الرحیم"

و خوب.طبق معمول دنیایِ مجازی را با دنیای حقیقی اشتباه گرفته بودم و

خنده ام گرفت و

مامان گفت:باز ام تی سه ر اُویِ دره؟"

گفتم نه.ذهنم آنجا بود.

.

.

.

سالها پیش.یعنی  ۱۳۷۷_

یک روز که مامان اَجی جان را برده بود دکتر.

زن امیر خان بهمراه دختر کوچولویش آمده بودند منزل ما.

گفت،حدیثه پیشت باشه؟برم خرید و برگردم.

گفتم بله، باشه.

زن امیر خان تشکر کرد و

 خوشحال و خاطر جمع رفت.

همین فصل از سال بود و

ساعت پنج عصر.

گفتم،خوب،حدیث خَنَم جان.قشنگ خندید.خنده ام گرفت.خَنم.یعنی خانوم.

گفتم،من باید شام بپزم.متعجب،نگاهی به آسمان کرد و

گفت،الان؟

گفتم،خوب،یواش یواش می پزم،تا شب از راه برسه دیگه.

مجددن حدیث خنم خندید.از اون خنده های چند ساله دختر بچه ها.که ادم خنده اش میگیره...

گفتم بریم؟

و رفتیم آشپزخانه، و او همچون عروسک های انگلیسیِ در دنیای کودک،بورِ بور،موهای وز وزیِ طلایی،گوشه ای نشست و

چند سوال پرسید.

یک _چی پخی=چی میپزی.

دو،همیشه تو غذا پَخی؟=پزی،می پزی.

سه،مامانت غذا های تو رو دوست داره؟

۴،بابات چی؟

برارت؟

گفتم دوتا برار دارمآ.

گفت،عَ اُو؟

پس اون برارت کو؟

گفتم خونه ی آقاجانِ.پرسید اسم اش چیه؟گفتم مردشریف.تکرار کردو

گفت،چه اسم قشنگی.من هم تکرار کردم و

گفتم،آره.واقعا اسم قشنگیِ.بعد چشم هامُ براش لوچ کردم و

او به شدت خنده اش گرفت.از اون مدل خنده هایی که طفل معصوم سرخ و مایل به کبود شده بود و

نفس اش بالا نمی آمد و

بنده مث چی نادم.

خیلی ترسیده بودم .خیلی.

کف آشپزخونه نشستم‌.خدا خدا کردم.

شکر خدا نفسش بالا آمد و

گفت:"وای خودا می شکم."

.

.

هنوز نرفته از عطر آب وُ آواز ِ‌ نیزه‌ها
ببین تشنگی‌های تو تا منتهای ِ کجا
به شامات ِ شبانه‌ام می‌بَرَد ؟

بازآ
که غیاب ِ تو از حدود ِ این همه رویا
هزاره‌ای‌ست
فرستاده‌ی آخرین آواز ِ آدمی...

"سید علی صالحی"