سید علی صالحی!

 آیا مایلید با من تا پیچ همین کوچه بیایید

از سایه سارِ سُکوت بگذرید

دمی،دقیقه ای لااقل عواقبِ آفتاب را تجربه 

کنید؟

می گویند آنجا عواقبِ آفتاب را در آوازهای آینه

دیده اند.

آیا مایلید با من میان این همه همهمه

دمی، دقیقه ای لااقل از بوی بوسه یا باران سخن

بگویید؟

می گویند در این دقایقِ دانا 

آدمی از علاقه به آدمی،آوازهای آینه را می فهمد.

پس چرا گاهی اوقات

حتی سلام و ستاره یا کبوتر و کلمه را کتمان 

می کنیم؟

به یاد آورید که آدمی از علاقه به آدمی

آوازهای آینه را می فهمد

و حتی سایه سارِ سکوت را. . .!

با این حال ،نه سایه سارِ سکوت،

نه عواقبِ آفتاب ،نه آوازهای آینه،

حالا من فقط دلواپسِ خوابِ همان غنچه ی 

کوچکم

که شما دعایِ شبنمِ لرزانش را

بر گلبرگِ ساکتِ شبانه شنیده اید.