خاطرت نازار است

قدیمی ها می گفتن،عصر چهارشنبه ای که وارش بگیره.اگه برید روی ایوان و

بگید:"واران بو؟واران بو؟بیئه اَمی خانه ور بُوبو!"بادرنجویه میاد.تو حیاط خونه تون سبز میشه.

دروغ چرا؟!

یه چهارشنبه روزی .که نمی دونم چرا؟؟عجیب  دلتنگ بودیم .

عصرش وارش  گرفت .

وخوب.آدمِ دلتنگ.ولوم صدا و لحنش  بغض آلود میشه.ولیکن ما با یه همچین لحنی ...بادرنجویه رو صدا کردیم.

یه هفته بعد.یه بوته ی خوشگل ازش دیدیم.(:

البته.بوته ی بالا .باغچه ی سرزمین پدریِ.که سال قبل کاشتم.

وقتی   وارش یا بارون بگیره.عطر و بوی بادرنجبویه بلند میشه...

ولایت ما،

چهاربرگ جوان و تر و تازه ی بادرنجویه رو.همراه سبزیِ  کوکو/ساتوری میکنن و

اَشپل کوکومی پزن.گاهی هم همراه سبزی خوردن.مصرف میکنن.

والبته .خانم های شالی کار.اگه ریحان وحشی.دسترس شون نباشه.برگ بادرنجویه.تو جیب پیرهن و یقه می گذارن.که وقت نشاء.بوی سموم شالیزار اذیت شون نکنه.

پ.ن؛

بادرنجویهhttp://teb93.blogfa.com/post/79