خاکستری،خاکستری،خاکستری،صبح،مه،. . . .

دیروز به وقت عبور،

رفتیم به اردی بهشتِ همان سال و

در کنار  بچه های همان  کلاس!. . .

 

به صبحِ پنج شنبه ای که ، 

معاون مدرسه ،روی پله ی شش  ایستاده بود . . .

به آسمانِ مدرسه  ای که،خاکستریِ خاکستری بود و

 هر  چند دقیقه یک بار،یک دانه باران می چکید. . .

و همان وقت  حواصیل  خواست بگذرد...،

به نمی دونم چرا دلتنگ  بودنم و

به شنیدن:"منو با خودت ببر خونه اجی و

به متصور شدن تصورش و 

به تامل و 

به/ گرفتی ما رو؟/گفتنش و

لبخند فشرده ای که،قهقهه بود و

به   چکه ی بارونی که،اَدل. روی پیشونی فرود آمد و

به جفت چشمانی که مچاله شدن و

به شنیدن جمله ی:"بچه های عزیز توجه کنید! ادوی امروزِما ، سی نما ۲۲ بهمن رشتِ.صبحِ ،پنج شنبه ی. هفته ی. آینده؛ رامسر!"

به  دست.

به جیغ.

به  هورااایِ بچه هاو  

فدای سر شما ،

به زهره ترک شدنم .